برگزاری مراسم عروسی میتواند به عنوان یک شرط بنایی عقد نکاح و همچنین یکی از نتایج عرفی عقد تلقی شود، بنابراین زوجه میتواند مادام که به شرط برگزاری مراسم عروسی عمل نشده باشد، از تمکین خودداری کند.

 تاریخ: ۱۳۹۸/۱۱/۰۵
 شماره نظریه: ۷/۹۸/۱۳۵۵
شماره پرونده: ۱۳۵۵-۷۶-۹۸ ح

 استعلام:
آیا زوجهای که در عقد دایم است و مقرر شده مراسم عروسی گرفته شود. و یا زوجین توافق مکتوب یا شفاهی در خصوص برگزاری مراسم عروسی ندارند اما از لحاظ عرفی زوج می بایست جشن عروسی بر پا کند، در صورتی که زوج به توافق خود یا به توافق نانوشته خود عمل نکند، آیا زوجه میتواند تمکین خود را منوط به برگزاری این مراسم از سوی زوج کند؟

 پاسخ:
چنانچه در عرف رایج محل برگزاری مراسم عروسی ضروری باشد، این امر میتواند به عنوان یک شرط بنایی عقد نکاح مورد توجه قرار گیرد و تشخیص این امر بر عهده مرجع رسیدگی کننده است. افزون بر آن، لزوم برگزاری جشن ازدواج در حد متعارف میتواند از نتایج عرفی عقد تلقی و مشمول ماده ۲۲۰ قانون مدنی شود. بنابراین در فرض استعلام زوجه میتواند مادام که به شرط یادشده (برگزاری مراسم عروسی) عمل نشده باشد، از تمکین خودداری کند.

 مواد مربوط:
قانون مدنى:
ماده ۲۲۰ –
عقود نه فقط متعاملین را به اجراء چیزى که در آن تصریح شده است ملزم مى نماید بلکه متعاملین به کلیه نتایجى هم که به موجب عرف و عادت یا به موجب قانون از عقد حاصل مىشود ملزم مىباشند.