موسسه حقوقی و داوری عدل پویان زرین قبول انواع پرونده های حقوقی و داوری
تصمیماتی که دادگاه در رابطه با یک دعوا اتخاذ می‌کند،بر دو نوع حکم و قرار تقسیم می‌شود.بر اساس ماده ۲۹۹ قانون آیین دادرسی دادگاه‌های عمومی و انقلاب در امور مدنی،چنانچه رای دادگاه راجع به ماهیت دعوا و قاطع آن به طور جزیی یا کلی باشد،حکم و در غیر این صورت قرار نامیده می‌شود.
الف-قرار:
چنانچه رای دادگاه راجع به ماهیت دعوا و قاطع آن به طور جزیی یا کلی باشد،«حکم» و در غیر این صورت «قرار» نامیده می‌شود.
ب_حکم:
اگر تصمیم دادگاه دارای دو ویژگی ذیل باشد، آن تصمیم،حکم نامیده می‌شود:
آن تصمیم راجع به ماهیت دعوا باشد:یعنی تصمیم دادگاه،به اصل اختلاف و دعوای میان اشخاص،مربوط باشد.به عنوان مثال،شخص الف در دادگاه،دعوایی اقامه کرده و مدعی می‌شود که شخص ب به اتومبیل او صدمه زده است.شخص ب در مقابل می‌گوید که شخص الف اصلاً مالک اتومبیل نیست تا بتواند خسارت واردشده به آن را مطالبه کند؛تصمیمی که دادگاه در رابطه با درست یا غلط بودن گفته‌های شخص ب می‌گیرد،مربوط به ماهیت دعوا نیست و حکم محسوب نمی‌شود،زیرا ماهیت و اصل دعوا در این مثال، صدمه زدن به یک اتومبیل بوده؛نه اینکه مالک آن اتومبیل،چه کسی است.
آن تصمیم،دعوای مطرح شده را تمام کند و پرونده را از دادگاه ببرد؛برای مثال اگر قاضی به علت پیچیده بودن و تخصصی بودن یک دعوا، تصمیم بگیرد که از یک کارشناس کمک بگیرد و دستور بدهد که پرونده را نزد کارشناس بفرستند،به هیچ وجه نباید گفت که قاضی در مورد دعوا حکم صادر کرده است.
